Powieść Paula Nizona to kolejna literacka wyprawa w poszukiwaniu straconego czasu, próba zmierzenia się z wyzwaniem życia i twórczości.

Bohater Nizona to pisarz, urodzony w Szwajcarii, który przeniósł się do Paryża, licząc, że przyniesie to przełom w jego twórczości. Także inne zbieżności pozwalają upatrywać w jego osobie alter ego autora. Tematem jest przede wszystkim sam akt tworzenia. Czytelnik staje się świadkiem kryzysów pisarskich, zwątpień, prób uzyskania odpowiedzi na dręczące pytanie, skąd czerpać natchnienie, inspirację. Trudno mówić tu o wyrazistej akcji, Rok miłości zasługuje raczej na miano zbioru refleksji, wspomnień, odczuć wypowiedzianych w formie strumienia świadomości. Bohater opisuje, postaci z przeszłości, przyjaciół, sąsiadów, kolejne dziewczyny, wizyty w domach publicznych, schadzki w motelach.

Osobnym tematem powieści jest Paryż, miasto, które miało stać się impulsem, katalizatorem twórczości, dostarczyć bodźców, inspiracji, wpłynąć stymulująco na  pisarstwo bohatera. Z drugiej strony częste jest tu również dojmujące poczucie uwięzienia, osaczenia, wreszcie pisarskiej blokady.

W maleńkim pokoiku w Paryżu bohater zaczyna nie tylko od pustej kartki, zaczyna całkiem od zera. Poszczególne notatki splatają się w całość, a tekst staje się w końcu powieścią o egzystencji podjętej na nowo. Dzieło Paula Nizona ujawnia, że ryzyko życia i ryzyko pisania to jedna i ta sama sztuka.